خواب می‌دیدم مثل هر روز، از خانه‌مان که بالاتر از میدان فاطمی است پیاده خیابان فلسطین را گز می‌کنم که برسم به بولوار کشاورز. یک عده دختر و پسر اروپایی را می‌بینم که دارند شعار می‌دهند. عکس مدیر ویکی لیکس هم دستشان است. دخترها بی حجابند. ازشان می‌پرسم مشکلی ندارند؟ می‌گویند نه. از وزارت کشور مجوط دارند که بروند جلوی سفارت فرانسه هر چقدر می‌خواهند شعار بدهند و سنگ بپرانند. توی یکی از کوچه‌ها - همانی که بیست و سوم خرداد با حمبد از دست نیروهای ویژه فرار کردیم و خودمان را انداختیم توی حیاط یک مجتمع مسکونی- چند دختر با بیکینی می‌بینم. بدون اینکه چندان متعجب شوم می‌پرسم این هم اشکالی ندارد؟ می‌گویند نه مجوز داریم. دست دختر عکس بزرگی از جولیان آسانژ است.
مردم عزیز لبنان، امروز کسی به دیدار سرزمین شما آمده است که نه برای ایران آرامش و صلح و رفاه آورده است و نه برای لبنان به صلح و آرامش و رفاه فکر می‌کند. محمود احمدی‌نژاد کسی که انتخابات سال 2009 را دزدید و خود را به جای منتخب حقیقی مردم به عنوان رئیس جمهور نامید؛ نماینده مردم ایران نیست. مردم ایران برای مردم لبنان احترام عمیقی قائل‌اند و مردم لبنان نیز نمایندگان حقیقی ایرانیان را با عزت و سرافرازی ارج نهاده‌اند چنان‌که در سفر سال 2003 محمد خاتمی به لبنان شاهد بودیم. خاتمی‌ها و موسوی‌ها نمایندگان مردم ایران‌اند، حتی اگر احمدی‌نژاد واقعا رای آورده بود ما او را به عنوان نماینده مردم خود می‌شناختیم گرچه با سیاست‌هایش موافق نبودیم. اما سیاست‌های احمدی‌نژاد اکنون خطرناک‌تر از همیشه است چون می‌خواهد دزدیدن انتخابات و تقلب بزرگ و خیانت در آرای مردم ایران و رسوایی‌ها و خونریزی‌های پس از آن را با سیاست‌های هر روز تندتر و تحریک آمیزتر بپوشاند. جانبداری او از یک گروه معین در لبنان در مقابل گروه‌های دیگر هم به تنش داخلی در لبنان می‌انجامد و هم سرپوشی برای ناتوانی او و فرصت سوزی‌هایی است که ایران را دچار تحریم گسترده کرده و با خطر جنگ احتمالی روبرو ساخته است. او می‌خواهد با افزایش تنش در لبنان و منطقه بر مشکلات داخلی خود سرپوش بگذارد و لبنان را وجه‌المصالحه درمعامله با آمریکا و قدرت‌های بزرگ کند. احمدی‌نژاد ممکن است وعده‌های فریبنده برای کمک مالی بدهد اما اوضاع اقتصادی ایران تحت حکومت او و وضع سیاسی دولت‌اش بدتر از ان است که این وعده‌ها به عمل تبدیل شود. او از سفرش به لبنان تنها به قصد نمایشی سیاسی استفاده می‌کند و در آن برای مردم لبنان و ایران وسرنوشت امروز و آینده آنها کوچکترین ارزشی قائل نیست. امضا کنندگان این بیانیه به فرهنگ غنی لبنان اذعان دارند و پیوندهای مشترک ایران و لبنان را بزرگ می‌دارند و فکر می‌کنند که برای دفاع از صلح و آرامش و رفاه مردمان خود وظیفه اهل قلم و روزنامه‌نگاران و نویسندگان هر دو کشور است که در مقابل طرارانی مانند احمدی نژاد ساکت نباشند. اجازه ندهیم احمدی نژاد ما و شما را بازی دهد و سرنوشت ما را به بازی بگیرد. ما با همه احترامی که برای استقبال کنندگان وی در ضاحیه بیروت و جنوب لبنان قائلیم اعتماد به وی را سزاوار اهالی سرزمینی نمی‌دانیم که مهد ایمان و آزادی و تکثر و تنوع است. او نسبتی با نمادها و آرمان‌های فرهنگی و تاریخی لبنان و ایران ندارد و یک نمایشگر پوپولیست است که نباید به بازی او تن داد. صلح و رفاه را تنها کسانی می‌توانند پاسداری کنند که تعهد خود را به آن پیشاپیش نشان داده باشند. احمدی‌نژاد سر جنگ و تحریک و تنش‌زایی دارد. او به مردم لبنان خدمتی نخواهد کرد چنان‌که به مردم ایران نکرده است. نوشابه امیری
محمدجواد اکبرین
شهرنوش پارسی‌پور
محمد تاج‌دولتی
نیره توحیدی
مهدی جامی
فاطمه حقیقت‌جو
بیژن حکمت
گیسو جهانگیری
حمید دباشی
احمد رافت
اردوان روزبه
کاظم علمداری
محمود فرجامی
آیدا قجر
عبدی کلانتری
آزاده کیان
علی مهتدی
علی‌اکبر مهدی
یاسر میردامادی
ابراهیم نبوی
شروین نکوئی
سعید ولدبیگی
نادر هاشمی
یادتان هست روزگاری بر در و دیوار شهر می‌نوشتند "من شرم دارم که راحت بمیرم"؟ امروز گوگل کردم و از میان میلیون‌ها صفحه وب فارسی حتی یک دانه هم یافت نشد که این را نقل کرده باشد. حیرت برانگیز نیست؟
ظرف 24 ساعت بعد از اولین نشانه‌های سیل چین که آمد و میلیون‌ها نفر را بی‌خانمان کرد، رئیس جمهور و ارتش این کشور در محل حاضر شدند. سیل پاکستان که آمد رئیس جمهور این کشور در سفرناضروری اروپایی بود و تا تمامش نکرد برنگشت. کار که بالا گرفت آمریکا 50 میلیون دلار و استرالیا 9 میلیون دلار کمک کردند. طالبان اعلام کرد به کمک‌های کفار غربی حمله خواهد اما حمیت اسلامی هم نشان داد و گفت اگر دولت اینها را برگرداند 20 میلیون دلار کمک خواهد کرد. نگفت کمک به آوارگان فقط تسلیحاتی خواهد بود یا شیرخشک و داروی وبا هم آن وسط مسط‌ها یافت خواهد شد.
محمد قائد در حاشیه‌ای در کتاب اخیرش ادعای جسورانه‌ای مطرح کرده: فلسطینی‌ها در دنیای عرب هم غالبا به خاطر خلقیاتشان منفورند. چند روز پیش که داشتم با همکلاسی یمینی -ماجد- حرف می‌زدم گفت: خود ما هم از دست بعضی از عربها فراری هستیم؛ مثل عراقی ها و فلسطینی‌ها که بیشترشان خلقیات غیر قابل تحملی دارند. برایم جالب بود.
محمد رهبر: دو هفته مانده بود به انتخابات رياست جمهوري دوره نهم و از ميان قاليباف و هاشمي و معين و كروبي و در آخر احمدي نژاد، كسي حدس نمي زد كه اين نفر آخر، در ميان پراكندگي راي اصلاح طلبان با بسيج آرائ مهندسي شده، ريس جمهور بعد از خاتمي باشد. روزنامه شرق ويژه نامه اي را براي انتخابات رياست جمهوري آماده مي كرد و با همه نامزدها مصاحبه اي شده بود و حتي هاشمي كه چندان اهل مصاحبه در روزنامه ها نبود. تنها مانده بود احمدي نژاد، اين آخري را ما رفته بوديم، چند نفري از روزنامه و عكاس. ستاد مركزي احمدي نژاد يك ساختمان چند طبقه در كارگر جنوبي بود، بيشتر به هياتي مذهبي شباهت داشت و از همان دم در چهره هايي ايستاده بودند كه سالها بود در تجمعات دانشجويي ديده بوديمشان . نه به عنوان دانشجو، همانهايي بودند كه يكباره حيدر حيدر مي گفتند و با مشت و لگد و چوب و چماق مي زدند به دل جمعيت . صداي نو حه سعيد حداديان هم كل ساختمان را برداشته بود و من به دوستان گفتم كه بخت با ما يار است كه اين بابا ریيس جمهور نمي شود وگرنه كل مملكت هيات خواهد شد. احمدي نژاد سر رسيد و گفتند كه گروهي آمده اند از شرق به قصد مصاحبه، گفتند نماز بخواند و بعد ، از شيراز آمده بود و يكساعت بعد عازم مشهد بود. سفرهايي ديوانه وار كه كمتر كسي معنايش را آن روز مي دانست. رفت و آمد و روبرويمان ايستاد .گفتيم همه نامزدها مصاحبه كرده اند و مانده است شما، گفت:" من با شرق مصاحبه نمي كنم ، اصلا از اين روزنامه خوشم نمي آيد ، شما مگر قائل به دموكراسي نيستيد، به جاي عكس من گل چاپ كنيد." گفتيم آقاي احمدي نژاد شما كه بنابر آمار نفر آخر انتخابات هستيد، گفت :"واقعا اين طور فكر مي كنيد " پوزخندي زد و رفت. در اتاق سردبير نشسته بوديم و سر ها در گريبان و ساعت دو نصف شب بود، احمدي نژاد ريیس جمهور شده بود و هاشمي هم شكايتش را از تقلب به خدا ارجاع داد و اين يعني تمام ، شرق در سومين سالش بود و از همان سال اول اصلاحات و رياست جمهوري خاتمي اين بار اولي بود كه يك روزنامه اصلاح طلب طول عمري 3ساله يافت ،آن همه خاطره به من هجوم مي آورد ، روزي كه سربازان گمنام به روزنامه عصر آزادگان كه پس از چند بار بسته شدن به اخبار اقتصاد، تغيير نام داده بود ريختند و همه ما را از روزنامه بيرون كردند ، جلايي پور آخرين نفر بود كه داد مي زد و مقاومت مي كرد، در روزنامه را پلمپ كردند تا سالها بعد .اين سرنوشت ما بود در آن شب مي شد چنين روزهايي را ديد، شهريور ماه همان سال اتفاق افتاد، خيلي راحت ، خيلي راحت شرق توقيف شد. در همان بلوار گلشهر روي صندلي هاي آهني سرد نشسته بوديم و همديگر را نگاه مي كرديم. در روزنامه را مي بستند و از فردا هيچ آغاز مي شد. روزنامه نگار ايراني حافظه زماني اش را از دست داده، درست مثل خانواده اي كه بارها از هم جدا مي شوند و دور، يكباره نگاه مي كني مفهوم خواهر و برادر و مادر در اين همه گسست ، بي معنا مي شود. از همان سال و قدري زودتر شايد شروع شده بود ، مها جرت. رفتن از ديار مادري براي آنها كه تخصصي در علمي و فني دارند يا سرمايه به كف، جنس و نوعش با رفتن يك روزنامه نگار فرق مي كند. روزنامه نگار همه تخصصش زيستن در زمان معاصر يك اقليم است ، زيستن درمفهوم يك ديار و اين تخصص از مرز كه بگذري هيچ ، مگر اينكه دولتي و كسي نگاهي به ايران داشته باشد كه به كار آيد، و گرنه يك روزنامه نگار ايراني در هر جاي دنيا، اگر هم زبان بداند، به حكم زيستنش اش در دشت و كوير و جنگل و شهر و روستاي ايران، باز همه آنچه دارد، ايران است. به مالزي آمده ام جايي كه هنوز در مرزهاي اسلام است گرچه نه شيعي ، اما اينجا مساله ايران نيست ، مالايي هاي به زمان و زمين جور ديگري نگاه مي كنند، روشنفكري ديني، حكومت اسلامي و آن همه كشا كش كه در ايران داريم تبديل شده است به شوق مومنانه اي در ساختن آسمانخراش. گرچه راننده تاكسي در نهايت آرامش مي گويد صدام يك قهرمان براي جهان اسلام بود و آمريكا قصد سلطه بر ممالك اسلامي را دارد و ايران و ليبي و سوريه در مقابل اين جهانخوار ايستاده اند . اما من مي دانم كه اين حرفها از باب تفنني است بعد از گشت و گذار توريستي درچهار سايت و دو سه سخنراني مذهبي و همين راننده تا كسي چه احترامي به توريست هاي غربي مي گذارد كه دلارها را به رينگيت تبديل كرده اند . روزنامه نگار ايراني در جا معه بلا زده اي كه هر روز تاريخش دگر و عوض مي شود در خط مقدم زمان نشسته است، جايي كه جاي نشستن نيست ، همه بلاياي طبيعي و غير طبيعي درست بر اين نقطه نازل مي شوند و حتي وقتي از ايران مي رود، باز اين زمان او را رها نمي كند .ما آسمانمان را به همراهمان مي بريم هر جا كه باشد اين است يك رنگ بيشتر ندارد. مي بينم حالا كه در مالزي هستم باز همه چيز به من ربط دارد ، همه اتفاقات خرد و كلاني كه در خيابانهاي تهران مي افتد و همه حر فهاي بيراهي كه سياستمداران مي زنند و اعتصاباتي كه زندانيان روزنامه نگار مي كنند، با اين فاصله به من نزديك تر است از برجهاي دو قلوي كوالالامپور كه از پشت پنجره مي بينم . هنوز ساعتم را با وقت ايران تنظيم مي كنم. روزنامه نگار بودن سرنوشت ما شد.
وبلاگ من برگشت سرجای اولش اما این وسط فید قبلی را نتوانستیم زنده کنیم. لطفا مشترک فید جدید شوید و همخوان کنید که دیگران هم مشترک شوند. احتمالا فیس‌بوکم را غیر فعال کنم و نوشته‌های کوتاه و بلندم را در براده‌ها و بخش اصلی همین سایت بگذارم. این هم آدرس فید جدید http://www.debsh.com/?feed=rss2
سر کلاس بحث خدمات اجتماعی‌ست. معلم‌مان جدولی تفکیکی برای شاخص‌های رفاه اجتماعی می‌کشد و از ما می‌خواهد هرکدام ستون مربوط به کشورمان را پر کنیم. خیلی زود حقیقتی تلخ نمایان می‌شود: از میان آمریکا، چین، تایلند، نیجریه، ژاپن، کره جنوبی،یمن و حتی سومالی، ایران بدترین وضعیت را از این بابت دارد. به بچه‌های کلاس و به خصوص مسلمان‌ها می‌گویم: حالا فهمیدید چرا همه ایرانی‌ها از دولتشان که قهرمان خط و نشان کشیدن برای آمریکا و اسرائیل است، ناراضی هستند؟
دوباره به دبش برمی‌گردیم. لطفا اگر مشترک فید آن یکی وبلاگ هستید به این یکی تغییرش دهید.
داریم وبلاگ باران در دهان نیمه‌باز را دوباره روی سایت دبش راه می‌اندازیم. یک دو سه... یک دو سه...
محمد قائد در حاشیه‌ای در کتاب اخیرش ادعای جسورانه‌ای مطرح کرده: فلسطینی‌ها در دنیای عرب هم غالبا به خاطر خلقیاتشان منفورند.
چند روز پیش که داشتم با همکلاسی یمینی -ماجد- حرف می‌زدم گفت: خود ما هم از دست بعضی از عربها فراری هستیم؛ مثل عراقی ها و فلسطینی‌ها که بیشترشان خلقیات غیر قابل تحملی دارند.
برایم جالب بود.
