از اين قبيل

بر كرانه كا رون

براي ديدن ويراني يك شب هم بس است،رفته بودم خرمشهر كه گزارشي بنويسم از شهر پس از 16 سالي كه از جنگ مي گذرد .شب در همان فرودگاه آبادان راننده گفت: شبهاي خرمشهر خيلي با صفاتر از آبادان است و همين شد كه وقفه اي در آبادان نكرديم و اين 10 -15 كيلومتر را هم رفتيم تا رسيديم .همان شب كرانه كارون را گرفتيم و از پل قديم تا جديد را پياده رفتيم ،كا رون در تا ريك و رو شناي ما ه و ستاره و چرا غهاي جسته و گريخته، آرام و صبور مي رفت .باد نوازشگر گرمي از رو بروي رود مي آمد و در نيزار هاي مي پيچيد .اگر اين دكه ها نبود ،اگر لنج هاي خمار و دلگير لميده بر رود نبود ،اگر اين فلافل فرو شها نبودند و چهره چرو كيد ه شان طعم تند فلافل را تلخ نمي كرد .اين شب مي توانست عمري را بسازد.ويراني را در شب هم مي توان بي هيچ نوري ديد .هر چه قدر هم كارون ستار العيوب با شد باز آنقدر بد كر ده ايم كه كاري از دستش سا خته نيست.يكي از همين دكه هاو يكي از همين آدمها كه در برزخ كا ر و بيكاريند را به حرف كشيديم.دستانش از شدت كار درازتر به نطر مي آمد،همه رگ و پي اش.بيرون زده بود،ورزيده اي بود كه سو تغذيه داشت.نمي دانم اين تناقض را چه طور مي شود جمع بست.اگر بشود فقر را با نفت و كارون و خاك حاصلخيز خوزستان پيوند داد،آن را هم مي توان.گفتيم از آرزويش بگويد.آرزو داشت همين امشب بميرد و اين زندگي پر مصيبت تمام شود.دنبال كارون را گرفتيم و رفتيم،اين رود تا به دريا برسد چه رنجي مي برد.