باران در دهان نيمه باز

يك نكته كوچولو درباره دستور قاليباف

يادش بخير، پارسال كه آن ناپرهيزي را كردم و مطلبكي در دفاع از قاليباف نوشتم، دوستان كاري كردند كه بي شباهت به "لگدخور سم ستوران" كردن نبود (تعبير از كورش علياني). بعد از ماجراي انتخابات هم دوستان تا مدتها هر كاري كه اين بابا مي‌كرد را پاي عوام فريبي و مردرندي‌اش مي‌گذاشتند.

البته من هم نسبت به بعضي كارهاي قاليباف منتقد بودم و هستم. مثلا ماجراي كمك 500 ميليون توماني‌اش به تيم ملي فوتبال، كه بابت آن هم با يكي از نزديكان قاليباف بحث كردم و هم طنزي درباره آن كار نوشتم، ولي با همه اينها همچنان به نظر من قاليباف يكي از خوش‌فكرترين مديران جمهوري اسلامي‌ست.

همه اينها را نوشتم تا برسم به اين دستور بزرگ قاليباف مبني بر ممنوعيت هر گونه پيگري قضايي مطبوعات از طرف نهادهاي زيرمجموعه شهرداري تهران. حركتي كه نمي‌توان به راحتي از كنارش گذشت و در اين چند روزه هم ديديم كه واكنش مثبت بسياري از منتقدان قاليباف (البته در اردوي اصلاح‌طلبان) را در پي داشته‌است.

البته بعضي‌ها هستند كه اين دستور را هم نوعي كار تبليغاتي مي‌دانند. من نمي‌توانم به طور قاطع اين نظر را رد كنم اما مي‌گويم فرض كنيم اين ادعا درست باشد. حالا بياييد اين حركت تبليغي را با حركات تبليغي اسلاف قاليباف مقايسه كنيم. مثلا حيف و ميل‌هاي ميلياردي احمدي‌نژاد در كمك به هيات‌هاي مذهبي، يا تشكيل بعضي از تنبل‌خانه‌ها براي مشاوران روشنفكر شهرداري از طرف ملك‌مدني يا حتي بعضي‌ كارهايي كه كرباسچي مي‌كرد(مثل حمايت غير مستقيم از كس‌خل بازي‌هاي انصار كه در نهايت به سود كارگزاران و شخص كرباسچي و به ضرر جامعه و آرادي‌هاي مدني منجر مي‌شد)

اينها همه تبليغ مي‌كنند، درست، ولي مساله مهم در تبليغات، "چگونگي" است. مثلا همين تيزرها را درنظر بگيريد: يكي مثل موسسه قوامين تبليغ مي‌كند كه دچار حالت تهوع مي‌كندت، يكي مثل ردبول تبليغ مي‌كند كه -هرچند راست نيست- ولي بامزه است و ديدني، يكي هم مثل شكلات ال‌جي كه مبهوتت مي‌كند و دوست داري هي ببيني‌اش.

خب البته جامعه آرماني جامعه‌اي بدون عوام‌فريبي، تبليغات و حتي پروپاگانداست. ولي ما در يك جايي زندگي مي‌كنيم كه بناچار درگير اينهاييم. شما دوست داريد چطوري تبليغ ببينيد؟