باران در دهان نيمه باز

خودسانسوری و ترس در فضای سایبر

داشتم راجع به آفات وبلاگ نویسی در اینترنت جستجو می کردم که برخوردم به وبلاگ جوانی که خیلی راحت و خودمانی در این باب نوشته بود. یکی از نکاتی که او به عنوان آفت وبلاگ نویسی به آن اشاره کرده بود، «خود سانسوری» بود. کمی با خودم فکر کردم و دیدم از میان آفات گوناگونی که می تواند گریبان یک وبلاگ نویس را بگید و به وبلاگستان راه یابد، انصافا این آفت خیلی جدی است. به خصوص برای افرادی مثل ما که با نام خود می نویسند، تا حدودی شناخته شده اند و در داخل ایران زندگی می کنند.
خود من – با اینکه وسواس چندانی برای انتشار مطلب در اینترنت ندارم- تا به حال به دفعات گوناگون، نوشته ای را تایپ کرده ام، اما با وجود تغییرات و باز خوانی های متعدد، آنرا بر روی وبلاگم نگذاشته ام یا حتی بارها شده که مطلبی را چند دقیقه بعد از بارگذاری حذف کرده ام. متاسفانه در مورد چرایی این کار، نمی توانم تمام تقصیر را متوجه حکومت کنم و ترس از عواقب قضایی و حقوقی در جمهوری اسلامی را عامل این کار بدانم.
همینطور می دانم که بعضی از مطالبی که می خواستم بنویسم و ننوشتم یا نوشتم و منتشر نکردم یا منتشر کردم و بعد حذف کردم واقعا مطالب سخیف و سبکی نبودند. کلاه ام را که قاضی می کنم می بینم که نوعی عدم اعتماد به نفس ناشی از تعارفات یا ترس از بدفهمی و سوتفاهم دیگران و مسایلی از این قبیل باعث آن کار بوده است.
ترس از سوتفاهم خواننده، ترس از رنجش دوست و همسایه (به خصوص در دبش) ترس از استهزاء آنهایی که با ما خوب نیستند... . خیلی بد است که دنیای مجازی حامل ترس ها و اضطراب های واقعی باشد.